போர் குற்றமே நடக்கவில்லை ஐ. நாவில் இலங்கை அரசாங்கம்!
2009 இல் போர் முடிவடைந்த பின்னர், ஜெனீவா மனித உரிமைகள் பேரவையின் மூலம், இலங்கையின் போர் மற்றும் ஏனைய மனித உரிமை மீறல்கள் குறித்த பல தீர்மானங்களை, முன்னைய அரசாங்கங்கள் உரிய முறையில் கையாளவில்லை என்று வெளியுறவு அமைச்சர் விஜித ஹேரத் குற்றம் சுமத்தியுள்ளார்.
கடந்த மாதம் நடைபெற்ற 60வது மனித உரிமைகள் பேரவை அமர்வு மற்றும் அதன் முடிவில் இலங்கைக்கு எதிராக நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம் குறித்து இன்று (09) நாடாளுமன்றத்தில் விசேட உரையாற்றுகையிலேயே இவ்வாறு தெரிவித்தார்.
முன்னைய எந்த அரசாங்கமும், தேசியப் பிரச்சினையை முறையாக நிர்வகிக்காமையே, ஜெனீவாவில் நடக்கும் இந்தச் செயல்பாட்டிற்கான அடிப்படைக் காரணமாகும் என்று விஜித ஹேரத் குறிப்பிட்டுள்ளார். வாக்கெடுப்பில் தோல்வியடைவது உறுதி என்று தெரிந்திருந்தும், முன்னைய அரசாங்க உறுப்பினர்கள் பொதுமக்களின் வரிப்பணத்தை வீணடித்ததாகவும் வாக்கெடுப்பை கோருவது ஏற்கனவே சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட இந்தப் பிரச்சினையை உள்நாட்டுத் தளத்திற்குக் கொண்டு வந்து தீர்ப்பதற்கான வாய்ப்பை அடைத்து விடுமெனவும் தெரிவித்தார்.
நாடாளுமன்றத்தில் இன்று ஆற்றிய உரையின் முழுமையான விளக்கம் இங்கு. இலங்கை குறித்து மனித உரிமைகள் கவுன்சிலின் ஒரு தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இது முதல் முறை அல்ல.
1980களில், 2009இல் போர் முடிவடைந்த பிறகும், தற்போதைய மனித உரிமைகள் பேரவை மற்றும் அதன் பழைய அமைப்பான மனித உரிமைகள் ஆணைக்குழு மூலம் இலங்கையின் போர் தொடர்பான மற்றும் பிற மனித உரிமை மீறல்கள் குறித்து பல தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டுள்ளன.
2009லிருந்து மட்டும் பார்த்தால், இலங்கை தொடர்பாக நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்களின் எண்ணிக்கை 11 ஆகும். அந்த வருடங்கள்: 2009, 2012, 2013, 2014, 2015, 2017, 2019, 2021, 2022, 2024 (இந்த முறை நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம்). இந்தத் தீர்மானங்களுக்காக அந்தந்த காலங்களில் இருந்த அரசாங்கங்கள் வெவ்வேறு கொள்கைகளைப் பின்பற்றியுள்ளன.
சில நேரங்களில் அரசாங்கங்கள் தீர்மானங்களுக்கு ஆதரவளித்து அவற்றில் பங்குதாரர்களாகவும் இருந்தன (2015, 2017, 2019). வேறு சந்தர்ப்பங்களில், அப்போதைய அரசாங்கங்கள் தீர்மானங்கள் குறித்து வாக்கெடுப்புக்குச் சென்றன (2012, 2013, 2014, 2021, 2022). வேறு சில சமயங்களில், இலங்கை அரசாங்கமே இலங்கை தொடர்பாக தனது சொந்தத் தீர்மானத்தை முன்வைத்தது (2009).
மேலும், அப்போதைய அரசாங்கங்கள் வாக்கெடுப்புக்குச் செல்லாமல், தீர்மானத்தின் சில அத்தியாயங்களை மட்டும் எதிர்த்தன. இந்த அனைத்துத் தீர்மானங்களிலிருந்தும் வெளிப்படும் இரண்டு பொதுவான விடயங்கள் உள்ளன.
1. தேசியப் பிரச்சினையை நிர்வகிக்காதது முன்னைய எந்த அரசாங்கமும் தேசியப் பிரச்சினையை முறையாக நிர்வகிக்காததே ஜெனீவாவில் நடக்கும் இந்தச் செயல்பாட்டிற்கான அடிப்படைக் காரணமாகும்.
இந்தத் தீர்மானங்கள் 16 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக மனித உரிமைகள் கவுன்சிலில் நிறைவேற்றப்படுவதற்கான முக்கிய காரணம் இதுதான். போர்ச் சூழ்நிலைகளில் மனித உரிமைப் பிரச்சினைகள் எழும் என்பதை நாம் அறிவோம்.
ஆனால், பெரும்பாலான நாடுகள் தங்கள் உள்நாட்டு நிறுவனங்கள் மூலம் மனித உரிமைப் பிரச்சினைகளைக் கையாண்டு தீர்த்துக் கொள்கின்றன, மேலும் தேசிய நல்லிணக்கத்தை மேம்படுத்துகின்றன.
ஆனால், இலங்கையின் கடந்த கால அரசாங்கங்கள், மனித உரிமைப் பிரச்சினைகளை உள்நாட்டில் தீர்த்து, நல்லிணக்கத்தைக் கட்டியெழுப்புவதற்குப் பதிலாக, பிரிவினைவாத, இனவாத மற்றும் மதவாத அரசியலில் ஈடுபட்டு, நாட்டைப் பிளவுபடுத்தி, அனைத்து இனங்கள் மற்றும் மதங்களைச் சேர்ந்த மக்களின் உரிமைகளை மேலும் வரையறுத்து மற்றும் மீறுவதன் மூலம் இலங்கையை சர்வதேச ரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத நாடாக மாற்றின. ஜெனீவா தீர்மானத்தின் பரிணாமத்தைப் பார்த்தால் இது தெளிவாகிறது.
2009இல் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானத்தின் முக்கிய கோரிக்கை, அப்போதைய ஜனாதிபதி ஐக்கிய நாடுகள் உயர் ஆணையாளரிடம் உறுதியளித்தபடி, அனைத்து சமூகங்களின் பிரச்சினைகளையும் தீர்க்கும் ஒரு நிலையான தேசியத் தீர்வை நடைமுறைப்படுத்துவதுதான். ஆனால் அது நடக்கவில்லை. மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் அந்தச் செயல்முறை நடைபெறாததால், 2012இல் ஒரு சில நாடுகள் இணைந்து இலங்கை குறித்து மற்றொரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றின.
2012 தீர்மானத்தின் முக்கிய கோரிக்கை, அப்போதைய அரசாங்கத்தால் அமைக்கப்பட்ட கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள் மற்றும் நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் (LLRC) பரிந்துரைகளை நடைமுறைப்படுத்துமாறு கேட்டுக் கொண்டது.
ஆனால் அந்தப் பரிந்துரைகளும் அரசாங்கத்தால் நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை. இதனால், 2013இல் பேரவையில் மீண்டும் LLRC பரிந்துரைகளை நடைமுறைப்படுத்துமாறும், மேலும் உண்மை மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கான தேசிய ஆணைக்குழு மூலம் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்குமாறும் கோரி ஒரு தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இதுவும் நடக்கவில்லை. தங்கள் சொந்த LLRC ஆணைக்குழுவின் பரிந்துரைகளை நடைமுறைப்படுத்தி தேசிய நல்லிணக்கத்தை மேம்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, அப்போதைய அரசாங்கங்கள் குறுகிய அரசியல் நோக்கங்களுக்காக இந்தத் தேசியப் பிரச்சினைகளையும் ஜெனிவா செயல்முறையையும் பயன்படுத்தின.
மக்கள் பிரச்சினைகளை அரசியல் பந்தாக மாற்றியதன் விளைவு என்னவென்றால், இலங்கைக்கு இருந்த சர்வதேச நம்பகத்தன்மை இழக்கப்பட்டது. இதனால், இலங்கை தனது சொந்த தேசிய நிறுவனங்கள் மூலம் மனித உரிமைப் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க முடியாது என்ற கருத்து உருவானது. இதன் காரணமாக, 2021க்குள், மனித உரிமைகள் உயர் ஆணையர் அலுவலகம் இலங்கையில் நடந்ததாகக் கூறப்படும் மீறல்கள் தொடர்பான சான்றுகளைச் சேகரிக்க ஒரு சிறப்புப் பிரிவை நிறுவியது. போர் முடிந்த உடனேயே ஒரு தேசிய பொறிமுறை மூலம் எளிதாகத் தீர்க்கப்பட்டிருக்கக்கூடிய இந்த ஜெனீவாப் பிரச்சினை, குறுகிய அரசியல் நோக்கங்கள் மற்றும் தொலைநோக்குப் பார்வையற்ற தலைமை காரணமாக 2021க்குள் சர்வதேசமயமாக்கப்பட்டு முடிந்துவிட்டது.
அனுர குமார திசாநாயக்க ஜனாதிபதியாகவும், நமது அரசாங்கமும் நாட்டைப் பொறுப்பேற்றபோது (செப்டம்பர் 2024 மற்றும் ஒக்டோபர் 2024), இந்தச் சீரழிவு ஏற்கனவே நிகழ்ந்துவிட்டது.
நமது குறிக்கோள்:
வறுமையை ஒழித்தல், ஊழலை ஒழித்தல் மற்றும் ஒற்றுமையான நாட்டை உருவாக்குதல் ஆகியவற்றுக்கான ஆணையை நடைமுறைப்படுத்துவதன் மூலம், அனைத்து சமூகங்களையும் சேர்ந்த நமது மக்களின் உரிமைகளை உறுதிப்படுத்தி, சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட மனித உரிமைகள் செயல்முறையை எப்படியாவது தேசியத் தளத்திற்குக் கொண்டு வந்து, வலுவான மற்றும் சுதந்திரமான உள்நாட்டு நிறுவனங்கள் மூலம் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதே நமது குறிக்கோள் ஆகும். அதற்கான பல முக்கியமான நடவடிக்கைகளை நாங்கள் ஏற்கனவே எடுத்துள்ளோம்.
2. வாக்கெடுப்பில் வெற்றி பெறுவதற்கான சவால் மனித உரிமைகள் பேரவை அமைப்பு மற்றும் கலவையின்படி இலங்கை போன்ற ஒரு நாடு வாக்கெடுப்பில் வெற்றி பெறுவதில் உள்ள சவால் இரண்டாவது விடயமாகும்.
ஐ.நா. பொதுச் சபையில் ஒவ்வொரு இறையாண்மை கொண்ட நாட்டிற்கும் ஒரு வாக்கு உள்ளது, ஆனால் ஜெனீவாவில் உள்ள மனித உரிமைகள் பேரவையில் அப்படியில்லை. 193 ஐ.நா. உறுப்பு நாடுகளில், இந்த பேரவையில் ஒரே நேரத்தில் 47 நாடுகள் மட்டுமே 3 வருட காலத்திற்கு உறுப்பினர்களாக இருக்க முடியும்.
இந்த உறுப்புரிமையும் பிராந்திய அடிப்படையில் வழங்கப்படுகிறது. ஐரோப்பா போன்ற சில பிராந்தியக் குழுக்கள் பொதுவாக ஒரே நிலைப்பாட்டில் இருப்பதால், மனித உரிமைகள் பேரவையில் முன்வைக்கப்படும் ஒரு தீர்மானம் தோற்கடிக்கப்படுவது மிகவும் அரிது.
இலங்கையைப் பொறுத்தவரை, நமது நாடு தொடர்பான ஒரு தீர்மானம் ஒரு முறை மட்டுமே வெற்றி பெற்றுள்ளது. அது 2009இல் நமது அரசாங்கத்தால் முன்வைக்கப்பட்ட தீர்மானம். அதன்பிறகு, இலங்கை தொடர்பான அனைத்துத் தீர்மானங்களும் வாக்கெடுப்புக்குச் சென்றபோது, அரசாங்கத்தின் நிலைப்பாடு தோல்வியடைந்தது.
மேலும், இலங்கை அரசாங்கத்திற்கு ஆதரவாகக் கிடைத்த சிறிய வாக்குகளின் எண்ணிக்கையும் குறைந்துவிட்டது, மேலும் நிலைப்பாடு எடுக்காத நாடுகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளது.
2012இல் 47 வாக்குகளில் 15 வாக்குகளே கிடைத்தன (24-15-8). 2013இல் 13 வாக்குகள் (25-13-8). 2014இல் 12 வாக்குகள் (23-12-12). 2021இல் 11 வாக்குகள் (22-11-14). 2022இல் 7 வாக்குகள் (20-20-7). வியக்கத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், அப்போதைய அரசாங்கங்கள் தோல்வியடையப் போகிறோம் என்று தெரிந்திருந்தும், இந்த வாக்கெடுப்புப் பிரசாரங்களுக்காக மில்லியன் கணக்கான பொதுப் பணத்தைச் செலவிட்டன.
அமைச்சர்கள், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் மற்றும் அதிகாரிகள் மனித உரிமைகள் பேரவையில் உறுப்பினர்களாக உள்ள நாடுகளுக்குப் பயணம் செய்தனர், மேலும் அந்த வாக்குகளைப் பெற அந்த நாடுகளுக்குப் பல வழிகளில் உதவினர்.
ஜெனீவாவில் அமர்வு நடந்த நாட்களில், பெரிய அமைச்சர்கள் மற்றும் அதிகாரிகள் குழுக்கள் பல நாட்கள் சுவிட்சர்லாந்தில் தங்கி நேரத்தையும் பொதுப் பணத்தையும் செலவிட்டன. வாக்கெடுப்பில் தோல்வியடைவது உறுதி என்று தெரிந்திருந்தும், இவை அனைத்தையும் அவர்கள் செய்ததற்குக் காரணம், ஊடக விளம்பரங்கள் மூலம் நாட்டு மக்களைத் தவறாக வழிநடத்துவது மட்டுமே.
இதிலும் பெரிய சிக்கல் என்னவென்றால், வாக்கெடுப்பு கோருவதன் மூலம் மோதல் போக்கைக் கையாள்வது, ஏற்கனவே சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட இந்தப் பிரச்சினையை உள்நாட்டுத் தளத்திற்குக் கொண்டு வந்து தீர்ப்பதற்கான வாய்ப்பை அடைத்துவிடுகிறது.
(வீடியோ இங்கே )
அனுசரணை
இது தொடர்பா வேற என்னலாம் நடந்திருக்குனு தெரிஞ்சுக்கலாமா?
சினிமா செய்திகள்
வர்த்தக வியாபாரங்கள்
இலங்கை மாவட்ட செய்திகள்
